Meneer en mevrouw zijn weer helemaal beter! Ze spelen weer volop. Vanavond nog even het gewicht controleren en met Diny overleggen of ik de medicatie kan stoppen. Na het spelen hebben ze zich boven teruggetrokken en liggen te rusten (het is weer zo’n soort dag dus…)
Gewicht:
Gewicht:
Er is bij beiden weer wat gewicht bijgekomen. Niet veel maar we zijn op het goede pad!
De kittens zijn ook weer aan het spelen en ook dat is een goed teken (ik heb de bromelia al in veiligheid gebracht). Je kunt ook zien dat de motoriek weer ok is.
De trap hebben ze nu ook ontdekt. Ze lopen er normaal op en af en dat is wel bijzonder: andere kittens vinden het doodeng òf stormen er roekeloos op en af.
Gewicht gisteren:
Gewicht vandaag:
Het schoot niet op. De kittens bleven kwakkelig. Diny kwam op het idee ze weer eens te wegen en tot mijn verbazing waren ze flink afgevallen. Vreemd want ze aten goed en hadden ook goede ontlasting. Mijn idee was dat ze de moeder/moedermelk misten. Daarom krijgen ze nu pap. Daar hebben ze net goed van geslobberd dus kijken hoe het morgen met het gewicht staat.
Sinds gisteren heb ik de kittens overdag beneden. Als ik er niet ben, gaan ze onder de kast zitten. Maar als ik er wel ben komen ze gezellig bij me op de bank zitten. Gisteren waren ze nog wat afstandelijk (bovenste foto), daarna kwam het katertje bij me op schoot en vanmiddag lagen ze sllebei op schoot. Dat gaat dus van een leien dakje!
Vanmiddsg speelden ze trouwens ook weer even (voor het eerst sinds afgelopen maandag) maar ze bewegen nog wel steeds wat houterig.
Het katertje liep de hele dag nog moeilijk en het vrouwtje stond ook een beetje wankel op de poten. Ze wilden allebei niet spelen en liepen steeds maar klaaglijk te mauwen.
Vanavond heb ik ze maar naar beneden gehaald. Dat moest toch een keer gebeuren en ik had het idee dat verandering van omgeving misschien wel goed voor ze zou zijn. Dat lijkt inderdaad te kloppen want ze liggen nu tevreden naast me op de bank. Ze waren trouwens niet zo bang: het katertje – dat ik als eerste naar beneden had gebracht – zat een kwartier onder een stoel maar begon daarna de kamer te verkennen en kwam daarna bij me zitten. Het vrouwtje vond ook al gauw d’r draai!
Raad eens wie er vanochtend luid spinnend naar me toe kwam toen ik de deur van de kattenkamer open deed? Juist: ons bangelijke madammeke… Veel uitgerek, wijdbeks gegeeuw en gedraai om mijn benen: madam heeft besloten dat ik niet eng meer ben!
Ik heb wel eerder een bang kitten meegemaakt dat bijtrok maar zo van de ene op de andere dag nog niet. Ze heeft natuurlijk niet veel keus voor haar gezelschap: moeder is er niet meer en haar broertje heeft nog steeds last van zijn poot. Dus dan moet ze het met mij stellen.
Haar gedragsverandering wil overigens niet zeggen dat ze ook niet meer bang is voor anderen. Vanochtend klonken er van buiten kinderstemmen en toen vluchtte ze meteen richting het hoekje waar ik haar gisteren fotografeerde…
Vanavond ontdekte ik opeens dat het katertje hinkte met zijn rechtervoorpoot. Ik kon het wel voorzichtig aanraken maar als ik drukte, mauwde hij meteen. Ik wou eerst even afwachten of het geen klein pijntje was dat vanzelf weer verdwijnt maar ik heb voor de zekerheid toch maar even Diny ingeseind. Die was toevallig in de buurt (snotterende kittens die er geen rekening mee gehouden hadden dat het weekend was) en kwam daarom meteen om pijnstiller te brengen. Ze dacht dat het misschien gewrichtontsteking was. Dat komt vaker voor als reactie op de enting. Zou goed kunnen want hij zat vanochtend ook al te mauwen: toen kon ik niets bijzonders ontdekken, dus dat wijst op een langzaam opkomende pijn en niet op een plotselinge pijn door een val. Dus maar een paar daagjes pijnstiller proberen en hopen dat het overgaat.
Het vrouwtje had zich bij binnenkomst Diny verstopt. Lijkt een beetje op d’r moeder: zover mogelijk wegkruipen, je kop wegstoppen en dan denken dat je onzichtbaar bent.
De vorige keer dat ze weggekropen was, moest ik haar echt uit de hoek peuteren. Dit keer kwam ze uit zichzelf tevoorschijn toen ze merkte dat ik in de buurt was. Dat is vooruitgang!
De kittens spelen op mijn oude tablet. Nou ja, spelen… Voornamelijk kijken. Het is de bedoeling dat ze met hun poot op de beestjes slaan, maar dat snappen ze nog niet.
Toen ik vanochtend boven kwam, lagen de kittens in een hoekje waar ik electronica heb staan: adapters die wat warmte afgeven. Dat is dan blijkbaar ter vervanging van hun moeder. Toch wel zielig eigenlijk… Maar verder merk ik niet dat ze haar missen.
Ook ik dien een beetje ter vervanging van moederpoes. Ik merk het aan het schuwe kitten dat wat toeschietelijker wordt: ze blijft langer zitten als ik haar aai en protesteert ook niet meer zo erg als ik haar oppak. Het andere kitten springt nu tijdens het spelen gewoon bij me op schoot.
Ik had vandaag op de kattenkamer muziek aangezet. Daar schrokken ze erg van en ze stoven meteen weg. Het was nogal schel geluid. Ik dacht eerst dat ze bang voor kinderen waren, maar waarschijnlijk is het meer hoog geluid waar ze niet tegen kunnen.
Vanochtend heeft Diny de kittens opgehaald voor hun eerste enting. Ze heeft moeder meteen meegenomen; die wordt gesteriliseerd en blijft daarna op het asiel in afwachting van een nieuwe eigenaar. Door/na de sterilisatie raakt ze natuurlijk haar moederinstinct kwijt en zal daardoor hopelijk (weer) wat vriendelijker worden. Als dat niet gebeurt is het natuurlijk moeilijk een eigenaar te vinden maar dan kan ze natuurlijk naar een boerderij of teruggezet worden op haar oude plek (ze zag er prima uit dus blijkbaar kan ze het daar goed redden).
De kittens lijken hun moeder niet te missen. Kijken of het nog een positieve invloed heeft op hun gedrag, d.w.z. dat ze wat meer naar mij trekken.
Diny had het erover er nog wat kittens bij te zetten. Dat kan natuurlijk prima. Ook dat kan wel een positief effect hebben op het schuwe kitten!
De kittens hadden er vandaag weer zin. Het katertje kwam uit zichzelf bij mij op schoot maar dat was alleen maar om wat te snuffelen. Verder waren ze druk met spelen – vooral met elkaar maar ook wel met mij!
Vanmiddag was mijn zusje er met de kleinkinderen. De kittens verstopten zich meteen achter de verwarming. En toen ik ze er achter vandaan plukte, bleven ze heel gespannen. Dat viel me wel tegen. Toen ze pas bij me waren, bliezen ze wel naar me maar waren toch niet echt bang. Misschien zijn ze bang voor kinderen: gisteren liepen er een stel lachende en roepende kinderen door de straat en toen spitsten ze ook meteen de oortjes.
De kittens hebben weer een slaapdagje, met uitzondering van het actieve moment hierboven. Het ding met de bal erin is momenteel favoriet speeltje. De rode rol is inmiddels kapot, is nog wel bruikbaar maar uit de gratie. Zo dadelijk maar weer eens proberen er wat leven in te krijgen.
Het valt op bij dit nestje dat ze graag samen spelen (en dat doen ze ook op een hele leuke manier) en minder graag met mensen (in casu: met mij). Maar ze zijn gelukkig wel benaderbaar: ze laten zich makkelijk oppakken (hoewel vooral het vrouwtje dat nog steeds niet leuk vindt) dus ik hoef er niet achteraan te jagen. Ook houden ze goed in de gaten wat ik doe. Ik zit nu eigenlijk op het moment te wachten dat ze als ik ’s ochtends beneden in de keuken kom, ze met hun voorpootjes tegen het raam van de deur naar me zitten te kijken. Maar dat zou nog weleens een paar weken kunnen gaan duren…