Dit was de situatie gisteren. De heren waren nogal afstandelijk tegen elkaar en als ze te dicht in elkaars buurt kwamen begon Roodje te blazen en te slaan.

En dit is de situatie vandaag. Het zijn allebei meer mensenkatten dan kattenkatten en ik heb het idee dat ze nog steeds niet veel boodschap aan elkaar hebben, maar het is wel fijn dat ze in ieder geval elkaars warmte opzoeken.

Zwartje heeft nog steeds iets schrikachtigs/bangelijks. Als je op hem afkomt loopt-ie meteen weg, ook al weet hij dat ik het ben en hij niets vrezen heeft. Soms doet hij dat trouwens ook als spelletje. Dus dat wordt weer leuk als er kijkers komen🙄!

Dat neemt niet weg dat hij een ontzettende schootkat is: als je de krant leest of tv kijkt komt-ie meteen bij je. Daarbij heeft hij ook de neiging je wangen af te likken (vanwege het zout?) en aan je oren en mond te knabbelen. Raar beest! Roodje is evenzeer een echte schootkat maar wat minder ‘invasief’…

En toen waren er twee…

Ook een katertje van een week of 8. Maar deze is wat molliger gebouwd. Weer een beestje dat duidelijk aan mensen gewend is. Was de eerste uren wel wat verstopperig en vijandig tegenover Roodje maar ze liggen nu allebri op mijn schouders te spinnen. Ik ben benieuwd of ze morgen met elkaar gaan spelen!

Een 1-persoonsnestje. Een katertje van ca. 8 weken oud dat overduidelijk aan mensen gewend is. Voelde zich ook niet helemaal vreemd of angstig toen Diny hem net gebracht had. Een beetje scharminkelig (iets meer dan 600 gram) maar de vermoedelijke moeder was ook nogal petieterig. Diny zei dat hij nogal slecht at maar daar bleek hier niets van: in de 2 uur dat-ie hier is heeft-ie al 2x flink brokjes zitten schrokken! Heeft een paar dagen buiten rond gelopen en heeft daar een flinke wond onder de kin en behoorlijk wat vlooien aan overgehouden. Maar de wond is droog en er lijkt al een korstje op te zitten dus dat zou snel goed moeten komen. En tegen de vlooien heeft hij ook wat gehad dus die zullen wel snel uitsterven.

Een leuk beestje dus. Ik hoop dat mijn eigen katten ‘m een beetje accepteren dan heeft hij wat gezelschap!

De kittens zijn vanmorgen naar het asiel gebracht. Vangen in de vangkooi ging heel soepel: Siepie ging stapje voor stapje steeds dicht naar het lokvoer en stapte toen op het mechanisme dat de klep liet vallen.

Jammer dat het niet gelukt is Siepie ’tam’ te krijgen. De laatste dagen ging het steeds wat beter: gisteravond kwam ze weer op de leuning van de bank zitten en ze kwam ook steeds vaker aan mijn vingers snuffelen (natuurlijk in de hoop op voer). Ik heb het idee dat met een paar dagen extra het gelukt zou zijn!

Overmorgen gaan de kittens naar het asiel om te worden ‘geholpen’ (tegenwoordig wordt dat ook wel ‘geneutraliseerd’ genoemd). Waarschijnlijk blijven ze daar ook en worden van daaruit geplaatst. Ik vind het wel jammer want ik vind het altijd leuk om te zien naar wie ze toe gaan. Maar ja, het schuwe kitten laat zich vast niet zien als er hier iemand komt en raak ik op die manier nooit kwijt.

De schuwheid wordt trouwens wel een beetje minder. Een paar dagen terug zat zijn maatje bij mij op schoot en toen kwam hij even op de leuning van de bank zitten. Hij eet ook natvoer uit mijn hand en ik kan hem daarbij zelfs even aaien (1 seconde). Als ik hem nog 3 maanden heb, komt-ie waarschijnlijk wel uit zichzelf bij me op schoot (denk ik), maar dat duurt natuurlijk veel te lang (en de nieuwe eigenaar zal er ook wel weer een paar maanden in moeten steken om hem ’tam’ te krijgen.

Het is trouwens wel een heel zachtaardig beest. Als ik er een derde kat bij zou willen hebben, zou-ie wel mogen blijven…

Siepie is het eerste kitten dat De Oude Kast heeft weten te bedwingen. Zie de lichtpuntjes op de foto. Hij voelt zich wel wat meer op zijn gemak maar van toenadering naar mij is maar weinig sprake. Ik kan hem verleiden met voer op mijn vingers en als-ie onder Witkopje tussen planten zit mag ik hem aaien maar that’s it!

Witkopje blijft een leuk ding. Ze begint nu ook wat meer te spelen (waarschijnlijk kende ze het fenomeen speeltjes nog helemaal niet). Ze vindt het nu ook fijn om opgepakt te worden, waarschijnlijk omdat dat gepaard gaat met geaaid worden en omdat ze dan vanaf een hoog punt lekker rond kan kijken. Maar lang houdt ze dat niet vol en dan wil ze weer weg. Een echte schootkat is ze niet. Af en toe komt ze bij me liggen maar ook niet lang. Maar als het kouder wordt en ze ergens is waar ze geen medekat heeft om tegenaan te liggen, kan dat veranderen. Wel komt ze altijd naar je toe als je binnenkomt: even kopjes geven, strijken langs je benen en aangehaald worden. Ik vind dat wel een prettige eigenschap bij een kat.

Siepie vanochtend bevrijd uit de kooi. Ik moest weg en hij was erg onrustig. Daarom vond ik het niet verantwoord hem alleen opgesloten te laten. Gisterochtend was hij ook niet te houden: proberen zich eruit wringen, voerbak een paar keer om, water idem. Op het laatst had hij zijn kop en een poot tussen de tralies van de bovenkant door geperst en tegelijk het deurtje open getrapt. Het zag er eng uit. Dus ik gauw handschoenen aan om hem te bevrijden maar toen had hij zichzelf alweer bevrijd. Daarna zat blijkbaar de schrik er goed in want de rest van de dsg had ik er geen kind meer aan! In de loop van de dag lukte het me hem geleivoer van mijn hand te laten likken. Meneer liet zich ook aaien en begon uiteindelijk ook te spinnen. Dus er is vooruitgang geboekt!

Niettemin was-ie eenmaal uit de kooi toch weer behoorlijk schichtig. Maar ik kon hem toch dichter benaderen dan daarvoor. Vanmiddag zat hij achter de planten en vanuit die veilige positie durfde hij wel weer voer van mijn vingers te likken. Ik mocht zelfs mijn arm tot achter de planten steken om hem te aaien. Mijn hoop is nu dat de angst de komende dagen verder afneemt en dat-ie uit zichzelf bij me komt…

Met de socialisatie van Siepie lukt het niet erg. Hij is wel wat minder schuw dan in het begin maar hij blijft toch van me weglopen. Via de hengel met hem spelen lukt nog wel maar als ik dan dichterbij wil komen, is hij meteen weer weg. Daarom heeft Diny vandaag een caviakooi gebracht. Daarin is-ie in ieder geval letterlijk binnen handbereik en kan er dus een poging gedaan worden hem daaraan te laten wennen. Het vangen om ‘m in die kooi te krijgen was trouwens wel even een dingetje. Tenslotte kregen we hem achter de verwarming en toen hij vandaar wilde wegglippen, kreeg ik nog net een poot te pakken. Dat kwam me te staan op een paar harde beten in mijn vinger waarvan er een door mijn nagel ging. Toch maar niet lodgelaten… Hopelijk gaat het niet ontsteken.

In de kooi heb ik hem wat kunnen voeren van een stick met geleivoer. Het laatste restje heeft-ie zelfs van mijn vinger gelikt. Maar toen ik het later nog eens probeerde, vertikte hij het van mijn vinger te eten.

De kittens lekker bij elkaar liggend. Dit is eigenlijk de eerste keer dat ik ze samen zie liggen en ook de eerste keer dat Siepie zich midden in de kamer bevindt. Voor de foto had ik redelijk ingezoomd en toen ik erna een stap na voren verdween Siepie weer achter de verwarming. Maar toch: t.o.v. gisteren zit er vooruitgang in. Witkopje is geen probleem meer. Die laat zich aanhalen en alles. Ik kan haar nu ook oppakken (vind ze nog wel een beetje raar). Als ik op schoot neem, blijft ze even zitten dus daar moet ze ook nog aan wennen.

Witkopje heeft nu ook niet meer zo’n opgezwollen buik. Wel heeft ze vanmorgen flink overgegeven en had ze dunne ontlasting. Ik ga er vanuit dat dat het effect is van de Nextgard.

Toen ik vanochtend de kattenkamer binnen kwam, trippelde Witkopje meteen spinnend op me af! Ze (het is volgens mij idd. een ‘ze’) is nog wel een beetje schrikachtig maar dat gaat er ook wel af. Waar ik me echter zorgen over maak, is dat ze een ontzettend opgeblazen buik heeft. Doet me denken aan Vlekje die ik in juli vorig jaar had en die we moesten laten inslapen… Hopelijk is het een wormenbuik. Ik heb haar vanmiddag ook Nextgard gegeven (tegen wormen en vlooien), hopelijk helpt dat.

Siepie boekt geen vooruitgang. Die blijft maar van me weglopen. Maar wie weet slaat die misschien ook als een blad aan de boom om.