Even een tegenwicht voor het slaapverwekkende filmpje van gisteren. Ter illustratie van hoe de dames dus ook kunnen zijn. Meestal grijp ik trouwens meteen in als het er zo ruw aan toe gaat. Vanochtend was de agressie minder langdurig dan gisteren, dus misschien is het over een paar dagen helemaal van de baan en wordt er gewoon gespeeld!

Vanochtend had Roodje weer een agressieve bui. En nu is het weer pais en vree… Blijkbaar komt er ’s ochtends een vloedgolf adrenaline los. Als ik ingrijp houdt ze wel even op, maar die adrenaline zit er dan nog: ze probeert het dan wel fijn te vinden om opgepakt en geaaid te worden maar ze blijft grommen en houdt haar nagels uitgestoken. Gelukkig geeft Schildpadje goed partij en valt ook zelf aan. Maar ze is toch wel 4 ons minder en delft dus steeds het onderspit.

Ondertussen begint Witje het steeds beter te doen: ze mengt zich een beetje in de strubbelingen tussen Roodje en Schildpadje en begint ook met voorwerpen te spelen. Vooral op pennen is ze gek en aangezien het daar hier in huis van wemelt…

Zo zag het er vanavond uit toen ik op de bank tv aan het kijken was. Zolang er geen hoogopspelende adrenaline is kunnen ze nu prima elkaars aanwezigheid verdragen! Roodjes plek is trouwens meestal op mijn schouder of bovenop mijn borst. Schildpadje is nog nooit bij me op schoot geweest, maar ligt vaak pal naast me, zoals nu.

Een vredig tafereeltje… Maar zo was het vanochtend niet: Roodje zat op een vreselijk fanatieke manier achter Schildpadje aan (die zich trouwens goed weerde en af en toe in de tegenaanval ging). Op een gegeven moment heb ik maar ingegrepen door Roodje tamelijk hardhandig uit het gevecht te trekken en op harde toon toe te spreken (natuurlijk snapt zo’n beest dat niet echt maar het is uit de vechtmodus). Daarmee was het niet meteen over maar wel wat minder.

Wat later zat Roodje bij mij op schoot en liet zich lekker aaien. Tevreden gespin totdat Witje in de buurt kwam: toen was het meteen gegrom, geblaas en slaan van de kant van Roodje. Het lijkt jaloezie: als ze aandacht krijgt en een ander komt erbij ziet ze dat meteen als een potentiële aandachtsdief.

De vijandelijkheden tussen Roodje en Schildpadje gaan langzaam over in spelen. Ze jagen beurtelings achter elkaar aan, het gaat nog wel met gegrom gepaard maar ze hebben er allebei plezier in. Op de foto zitten/liggen ze tegen elkaar aan op de bank.

Witje houdt zich wat afzijdig van alle gedoe. Momenteel speelt ze haar eentje met een pen. Voor haar is het waarschijnlijk wel prettig dat haar drukke zus haar aandacht wat verlegd heeft! Ik ben benieuwd of er nu een wat vreemdzamer relatie tussen de zussen opgebouwd kan worden!

Aan het begin van de dag was het een en al gegrom en agressie tussen vooral Roodje en Witje (Schildpadje kreeg af en toe ook een grauw mee). Roodje was de grote agressor die voortdurend de anderen op de huid zat. Normaal raken kittens hun energie kwijt door met elkaar te spelen maar blijkbaar hebben de nieuwelingen dat nooit geleerd. Vreemd… vooral omdat ze wel met mensen kunnen omgaan. In de loop van de dag ging het wel wat beter. Ik heb Roodje een beetje uitgedaagd met speeltjes. Daar is ze bang voor maar uiteindelijk ging ze er toch een beetje achteraan. Ook met Schildpadje begon ze wat te spelen (wel nog met veel gegrom en staartgezwaai) en Witje en zij verdragen elkaar nu een stukje beter. Ik ben benieuwd hoe dit zich verder ontwikkelt…

Gezelschap voor Schildpadje: Witje en Roodje. Zojuist gebracht door Diny. Twee zusjes, gevonden in Deventer bij een drukke weg. Duidelijk aan mensen gewend (het kunnen dus weglopertjes zijn maar er heeft zich nog niemand gemeld). Ze zijn maar een paar dagen in het asiel geweest maar daar waren ze van elkaar gescheiden dus nu zitten ze voortdurend tegen elkaar te grommen… Een maatje groter dan Schildpadje (zo’n 2000 gram versus 1600 gram) maar dat geeft niet. Nou nog afwachten tot ze met elkaar gaan spelen.

Schildpadje speelt met d’r muis. Fascinerend om te zien hoe druk ze ermee is. En de manier van doen lijkt sprekend hoe de jonge kat van mezelf met een echte muis omgaat. Is spelen een oefening voor het echte jagen of is de echte jacht een spel?

Inmiddels wordt madam met de dag minder schuw. Ze komt uit zichzelf naar me toe (meestal om om eten te schooien) en loopt niet bij de eerste onverwachte beweging of geluid weer weg. Ook houdt ze in de gaten wat ik aan het doen ben: ze zit nu bv. op de rugleuning van de bank te kijken hoe ik aan het typen ben (en eerdaags begint dus de ellende dat ze te pas en te onpas op het toetsenbord springt;-). Aan oppakken blijft ze een hekel hebben; ze begint dan meteen te worstelen om weg te komen. Ik ben benieuwd of daar nog verandering in komt. Ik denk eigenlijk dat het een gepasseerd station is: daar had al in de 3e of 4e week mee begonnen moeten worden. Nu past het niet meer in haar motoriek.

Schildpadje is nog steeds wat aan de schuwe kant maar ze komt nu wel uit zichzelf op de bank liggen. Op schoot komen doet ze nog niet. Ik verwacht wel dat gaat gebeuren als het wat kouder wordt.

Ze is redelijk speels. Ik heb een tinkeldingetje aan een draad geknoopt (de draad staat toevallig ook op de foto). Dat zwaai ik dan heen en weer en daar jaagt ze dan achteraan. Maar ze speelt ook veel in haar eentje: soms ‘voetbalt’ ze met een balletje en ze heeft een zacht balletje en een stoffen muis die ze als haar prooi beschouwt: ze bespringt ze, draagt ze in haar bek en gaat ermee in een doos liggen om ermee te spelen. Dat eenzame spelen vind ik wel wat zielig: ik ben gewend aan meerdere kittens die met elkaar spelen. Daarom heb ik Diny gevraagd of ze nog ergens een zielepietje heeft zitten.

Geen echt nestje dit keer maar een kitten dat in het asiel eenzaam zat te wezen. Diny schat het ongeveer 15 weken oud. Zat sinds een week in het asiel. Is ergens gevonden maar waarschijnlijk wel in een huiselijke omgeving geboren want ze kent wel mensen. Dat waren dan waarschijnlijk mensen die haar niet kwijt konden en ook geen asielkosten wilden betalen…

Ze heeft wel een tijdje rondgezworven want ze is wel wat schuw en toen ze in het asiel kwam waren haar ogen ontstoken en moest ze aan de antibiotica. Maar momenteel maakt ze een kerngezonde indruk, alleen haar ogen zijn nog wat vochtig. Ze voelt ook goed doorvoed aan en is een prima eter!

Het is ook echt een mooi katje om te zien: behoorlijk donker maar met een mooie beige tekening bij de ogen en poten. Ik ga d’r maar weer Schildpadje noemen.

Denk trouwens niet dat ik iedere dag over haar ga schrijven. Ze is al zo oud dat de periode van grote veranderingen al achter de rug is. Erg lang blijven zal ze trouwens wel niet. Ze is nu nog aan de antibiotica maar als die kuur af is en ze haar schuwheid weer wat kwijt is kan ze geplaatst worden.

Zwartje is net opgehaald door Melissa, dus Witvoetje is als laatste overgebleven. Zo dadelijk komt Dagmar om ook haar op te halen en dan is het huis weer helemaal voor mij en mijn eigen katten.

Het was de laatste weken wel gezellig met dit tweetal en ik zal de drukte dan ook best even missen. Ik heb nog nooit kittens gehad die zolang bleven en door die lange periode ontstaat ook een beetje het gevoel dat het je eigen kittens zijn.

En nu is ook Witvoetje weg. Ze gaat met Dagmar naar Leiden, de stad waar ik 25 jaar gewoond heb.

Alle deuren kunnen dus weer open, overbodige kattenbakken opgeruimd, mijn eigen katten kunnen de kamer weer in bezit nemen en in veiligheid gebrachte planten kunnen weer terug op hun eigen plek. Tot Diny weer belt dat er nog een moederkat of moederloze kittens een plekje nodig hebben!