Sinds enkele jaren vang ik kittens op voor het asiel. Het gaat om kittens die door mensen gedumpt zijn of om kittens die in de vrije natuur of ergens achteraf geboren zijn. Opvang is nodig want anders gaan ze dood. Of het worden in het gunstigste geval zwerfkatten die het kattenoverschot in Nederland alleen maar vergroten. Opvang is ook nodig om ze vertrouwd te maken met mensen.

Drie jaar geleden stierf een van mijn twee katten. Ik kon van iemand een wat oudere kat overnemen, maar dat werd geen succes. Het beest heeft veertien dagen in een hoekje gezeten, ze at en dronk wel, liet zich ook oppakken en aaien, maar nam geen enkel initiatief in te burgeren in mijn huis. Gelukkig wilde de vorige eigenaar haar wel terug, anders was ze waarschijnlijk van eenzaamheid gestorven…

Na dit fiasco besloot ik het met een jonge kat te proberen. Via het asiel kreeg ik het telefoonnummer van Diny die voor hun de kittenopvang coördineert in de regio Zutphen. Van haar kreeg ik een adres in Tonden van een gastgezin dat vier kittens opving. Het waren vondelingetjes uit verschillende nestjes die half verhongerd in het buitengebied ergens waren komen aanlopen of in een weiland gevonden waren. Dus daar kon ik naar gaan kijken. Een erg groot succes was mijn bezoek niet: een paar waren er aan de diarrhee (en het waren al zulke scharminkeltjes!) en zaten stilletjes en futloos onder de bank. Een kitten dat er pas een paar dagen was was nog erg schuw en liet zich helemaal niet zien. Eentje was wel behoorlijk nieuwsgierig, maar ook nog erg schuw. Dus ik besloot nog maar even te wachten met een keuze maken.

Bij mijn tweede bezoek zag de familie er al een stuk florissanter uit: niet meer zo bangelijk, speels en wat meer vlees op de botten. Het kitten dat ik de vorige keer helemaal niet gezien had was nu bij Diny ondergebracht om het van de diarrhee te vrijwaren. Alleen het kitten dat de vorige keer de meeste belangstelling had getoond en toen diarrhee-vrij was geweest, had daar nu wel last van… (he, ik geloof dat het een beetje een onsmakelijk verhaal wordt). Dus ik wou nog wat langer wachten met kiezen. Dat werd echter moeilijk afspreken want het gastgezin ging binnenkort een paar dagen op vakantie en dan zouden de kittens ergens anders ondergebracht worden. Waarop ik het idee opperde dat ze dan wel bij mij terecht konden. Dat zou ik absoluut geen straf vinden en dan kon ik op mijn gemak kijken welke ik het leukst vond.

Om een lang verhaal kort te maken: ’s middags was mijn werkkamer volgeplempt met voer- en drinkbakjes, kattenspeeltjes en poepbakken en was ik de kittenopvang ingerold. Ik heb nu een stuk of vier nestjes onder mijn hoede gehad en afgelopen week kreeg ik een appje van Diny of ik weer van de partij wilde zijn. Nou graag, met dit stomme coronagedoe kan ik wel wat vrolijk jong leven om me heen gebruiken!

Het lijkt me leuk om eens een blog bij te houden van het hele proces, dus na de jaarlijkse ombouwoperatie van mijn werkkamer naar kittenverblijf heb ik meteen maar WordPress geïnstalleerd en wacht ik op de dingen die komen gaan!