Gisteravond kwamen Mark en Emma langs om voordat ze op vakantie gingen nog even naar Cooper en Loki te kijken (die komen ze na de vakantie ophalen). De kittens gedroegen zich al heel vertrouwd; misschien herkennen ze hun nieuwe eigenaren (die er voor de 3e keer waren) al een beetje. Ze ontdekten ook hoe leuk het is om met schoenveters te spelen!
Later op de avond nog meer bezoek. Heeft waarschijnlijk de hele dag al binnen gezeten want de achterdeur was dicht. Gelukkig aan de aandacht van de kittens ontsnapt…
Vandaag zat er weinig fut in de familie. Wat kleine oplevinkjes van even spelen maar dan zegen ze weer neer. Soms heb je van die dagen.
Moos (met een mooie M in de tekening op zijn voorhoofd)
Vandaag gaat Moos (eerder bekend als Bijdehantje) naar Anna. Het was eerst een zorgenkindje omdat hij te licht was en te weinig aankwam maar nu is hij dat zeker niet meer. Hij is ook niet meer de grootste druktemaker (Cooper heeft hem ingehaald). Wel een heel vriendelijke, nieuwsgierige kater in wording!
De kittens zijn momenteel in een heel nieuwsgierige fase. Overal lopen ze me na, benieuwd wat ik ga doen. Als ik stil blijf staan, gaan ze luid spinnend rond mijn voeten zitten. En als ik bv. iets in de afwasmachine wil doen moeten ze meteen weten wat er binnen te zien is.
Een kattenspelletje op de tablet is een welkome afleiding. Gisteravond waren ze er wel een half uur in wisselende samenstelling zoet mee!
Moos in het reismandje. Voor Anna kwam om hem op te halen, heeft hij nog een hele tijd in zijn eentje bij mij op schoot liggen slapen (iets wat hij al een hele tijd niet meer gedaan had). Dat vond ik wel een prettige manier van afscheid nemen!
Gisteravond maar weer eens geprobeerd mijn katten samen met de kittens in de kamer te houden. Mijn oudste kat ziet het helemaal niet zitten en wil alleen maar weg. Mijn jongste kat wil dat eigenlijk ook maar die heeft tegelijk zoiets van: ik laat me toch zeker niet door dat kleine grut wegjagen… Dus die bleef gewoon heel ‘ontspannen’ op de mat liggen. De kleintjes probeerden dichterbij te komen – eerst met hoge ruggetjes, later wat meer relaxed – maar die hield ze met geblaas op afstand. Na een paar minuten had ze haar waardigheid genoeg hoog gehouden en wilde ook de kamer uit. Ik heb de indruk dat het vooral het grote aantal van de kittens is dat stress veroorzaakt bij mijn katten: ze komen allemaal tegelijk naar je toe, vaak in een halve cirkel en als je er een links van je wegjaagt, is er rechts alweer dichterbij gekomen (het heeft iets van griezelige van een zombiefilm). Het ging trouwens al iets beter dan toen er nog 6 waren. Morgen als Moos ook weg is nog maar eens proberen!
Mijn oude tablet maar weer eens uit de la gehaald want kittens zijn net zo gek op computerspelletjes als mensen. Cooper lijkt de beste muizenvanger te worden!
Toen ik vanochtend de kittens naar beneden liet, bleef het overgebleven Zwartje even midden op de trap staan en keek omhoog. Het leek alsof-ie zich afvroeg waar zijn broertje bleef. Maar waarschijnlijk beeld ik me dat in. Verder zie ik niets waaruit blijkt dat de kittens er weet van hebben dat er eentje weg is.
Zoekplaatje: waar is het kitten?Oplossing: daar is het kitten!Vraag: Past het kitten in de vaas?Antwoord: Nee, het lukte niet (maar ik vond het toch al geen mooie vaas)
Update:
Misschien mist Zwartje zijn broer toch wel een beetje. Dat-ie in zijn eentje gezellig bij me op schoot komt is in ieder geval nieuw voor me.
Zojuist heeft Sandy haar Zwartje opgehaald. Ik moest er even achteraan want hij kroop weg onder de kast maar toen hij eenmaal in het reismandje zat ging hij rustig liggen slapen. Sandy en haar man hebben al een kat. Dat zal wel even tijd kosten om ze aan elkaar te laten wennen maar daarna zullen ze waarschijnlijk goed gezelschap aan elkaar hebben.
Het overblijvende ZwartjeCooper blijft ook nog even
Geen spectaculaire toenames. Misschien komt dat doordat ze nu van de moedermelk af zijn. Ik vermoed echter dat het komt doordat ze de afgelopen week extreem actief zijn geweest en dus veel energie meteen verbranden. Opvallend: de beide Zwartjes lopen wat in qua groei. Die krijgen nu ook wat meer lef en zijn wat minder op de achtergrond.
Het is lang goed gegaan maar vanochtend ontdekte ik toch dat een van de kittens pieste in de pot van mijn ficus. Waarschijnlijk mijn eigen schuld: ik had aarde nat gemaakt (omdat het nogal stoof als ze in de pot hun spelletjes speelden) maar dachten ze misschien: de grond is toch al nat, dan kan ik ‘m nog wel wat natter maken… Ik heb nu maar de pot ergens anders neergezet.
Morgenochtend begint de grote uittocht: dan komt Sandy haar Zwartje ophalen. Volgende week woensdag komt Anna voor Moos.
Een van de laatste keren dat de hele familie samen speelt
Toen ik opgehouden was met bijvoeren kregen de kittens de neiging in mijn benen te klimmen. Het idee zal wel geweest zijn: als hij onze voerbakjes niet meer vult vanuit een kommetje melk gaan we zelf op zoek naar dat kommetje melk. Inmiddels weten ze wel dat het zo niet werkt en zijn de meesten ermee opgehouden. Alleen de Rooie doet het nog en heeft de klimkunst inmiddels goed onder de knie: binnen een paar seconden zit-ie op mijn schouder. Hij doet het vooral wanneer ik bij het aanrecht sta, want dat is nu zijn doel geworden. Hij heeft allang door dat dat een plek is waar dingen met eten gebeuren en wil er dus graag op. Via het handdoekrekje omhoog klimmen lukt nog niet goed, dus dan maar via het baasje… Dat is natuurlijk niet de bedoeling dus ik ben inmiddels begonnen het te ontmoedigen: dus als-ie ter hoogte van je knie is hem snel van je been afgrissen en terugzetten op de grond. Nu is het afwachten hoe snel hij door heeft dat deze weg naar het aanrecht niet werkt!
Mark en Emma hebben de kittens die naar hun gaan een nieuwe naam gegeven: de Rooie heet nu Cooper en Schildpadje heet Loki. Mooie aparte namen!
Zo gaat het als het bedtijd is voor de kittens (lees: ik ben al dat heen en weer gehol wel weer zat voor vandaag!)
De kittens waren vanochtend drukker dan ik ze ooit had meegemaakt. Misschien kwam het door de afwezigheid van Maartje of misschien is het gewoon doordat ze steeds meer energie krijgen. Je merkt nu ze op deze leeftijd wel het verschil met een nestje van 3, 4 kittens!
Net toen ze uitgeraasd kwam mijn zusje op bezoek met 2 kleinkinderen. Daar waren ze toch wel van onder de indruk (ik denk dat de hoge kinderstemmen voor hen klinken als alarmsignalen). Eerst vluchtten ze naar boven maar later kwamen de nieuwsgierigsten weer kijken wat er gebeurde. Schildpadje liet zich zelfs even aaien.
Toen de kinderdrukte weg was, hadden ze opeens weer alle lef van de wereld maar nu liggen ze dan eindelijk uit te puffen (zie foto).
Vandaag is Maartje weggegaan. Het ging best goed. Voor Diny kwam om de familie op te halen (kittens voor de eerste enting; Maartje voor de sterilisatie) had ik de kittens in reismandjes gedaan, Maartje zat daarbij bovenaan de trap toe te kijken en vond het blijkbaar wel goed. Alleen toen ze zelf in een mandje moest, stribbelde ze flink tegen (maar dat doen wel meer katten).
Inmiddels zijn de kittens weer terug. Na terugkomst hebben ze even lekker uitgeraasd en nu zitten er 3 bij mij op schoot en ligt de rest ergens anders voor pampus. Missen ze mams? Totààl niet! Wat dat betreft werkt het bij katten totaal anders dan bij mensen.
Voordeel van dat Maartje weg is, is trouwens wel dat ik mijn eigen katten nu ook weer in de kamer kan laten als de kittens er zijn. Of ze het prettig vinden met die indringers in hun territorium is een tweede maar ze hoeven zich in ieder geval niet meer buitengesloten te voelen. Ik verwacht dat mijn oudste kat op den duur vanaf de tafel hooghartig zal gaan liggen toekijken naar het kittengedoe. Mijn jongste kat zal waarschijnlijk gewoon zijn gang gaan, af en toe blazend of een mep uitdelend als een kitten te opdringerig wordt. Dat is dan ook weer leerschool voor de kittens.
Inmiddels hebben Moos en Witvoetje kennisgemaakt met mijn jongste kat. Erg hartelijk was het niet en van de weersomstuit gingen ze tegen elkààr een hoge rug opzetten.
Morgen krijgen de kittens hun eerste enting bij de dierenarts van het asiel. Maartje gaat dan ook mee om gesteriliseerd te worden en gaat vandaaruit naar haar nieuwe eigenaar José (en naar haar nieuwe vrijheid!). Dat wordt dus een dubbel afscheid: voor mij van Maartje en – wat belangrijker is – voor Maartje van haar jongen. Ik blijf dit altijd heel vervelend en onrechtvaardig vinden maar het moet toch gebeuren. Troost is dat Maartje over een paar weken helemaal opgaat in haar nieuwe bestaan en nauwelijks nog weet heeft dat ze ooit jongen gehad heeft (tenminste dat idee had ik bij mijn eigen katten toen hun jongen de deur uit waren). Troost is ook dat ze een goed onderdak heeft gekregen en een fijn leven tegemoet gaat!
PS: Het is natuurlijk ook een afscheid van de kittens van hun moeder maar mijn ervaring is dat die nauwelijks merken dat hun moeder weg is…
Vanavond lag opeens de hele familie bij Maartje te drinken. Dat had ik al zeker een week niet meer gezien. Ik denk trouwens niet dat ze nog veel melk heeft. Maar het is een soort galgenmaal voor de kittens dus.
