Siepie is het eerste kitten dat De Oude Kast heeft weten te bedwingen. Zie de lichtpuntjes op de foto. Hij voelt zich wel wat meer op zijn gemak maar van toenadering naar mij is maar weinig sprake. Ik kan hem verleiden met voer op mijn vingers en als-ie onder Witkopje tussen planten zit mag ik hem aaien maar that’s it!

Witkopje blijft een leuk ding. Ze begint nu ook wat meer te spelen (waarschijnlijk kende ze het fenomeen speeltjes nog helemaal niet). Ze vindt het nu ook fijn om opgepakt te worden, waarschijnlijk omdat dat gepaard gaat met geaaid worden en omdat ze dan vanaf een hoog punt lekker rond kan kijken. Maar lang houdt ze dat niet vol en dan wil ze weer weg. Een echte schootkat is ze niet. Af en toe komt ze bij me liggen maar ook niet lang. Maar als het kouder wordt en ze ergens is waar ze geen medekat heeft om tegenaan te liggen, kan dat veranderen. Wel komt ze altijd naar je toe als je binnenkomt: even kopjes geven, strijken langs je benen en aangehaald worden. Ik vind dat wel een prettige eigenschap bij een kat.