Vanochtend had Roodje weer een agressieve bui. En nu is het weer pais en vree… Blijkbaar komt er ’s ochtends een vloedgolf adrenaline los. Als ik ingrijp houdt ze wel even op, maar die adrenaline zit er dan nog: ze probeert het dan wel fijn te vinden om opgepakt en geaaid te worden maar ze blijft grommen en houdt haar nagels uitgestoken. Gelukkig geeft Schildpadje goed partij en valt ook zelf aan. Maar ze is toch wel 4 ons minder en delft dus steeds het onderspit.

Ondertussen begint Witje het steeds beter te doen: ze mengt zich een beetje in de strubbelingen tussen Roodje en Schildpadje en begint ook met voorwerpen te spelen. Vooral op pennen is ze gek en aangezien het daar hier in huis van wemelt…

Zo zag het er vanavond uit toen ik op de bank tv aan het kijken was. Zolang er geen hoogopspelende adrenaline is kunnen ze nu prima elkaars aanwezigheid verdragen! Roodjes plek is trouwens meestal op mijn schouder of bovenop mijn borst. Schildpadje is nog nooit bij me op schoot geweest, maar ligt vaak pal naast me, zoals nu.