Zojuist heeft Sandy haar Zwartje opgehaald. Ik moest er even achteraan want hij kroop weg onder de kast maar toen hij eenmaal in het reismandje zat ging hij rustig liggen slapen. Sandy en haar man hebben al een kat. Dat zal wel even tijd kosten om ze aan elkaar te laten wennen maar daarna zullen ze waarschijnlijk goed gezelschap aan elkaar hebben.
Vrijdag weegdag:
Geen spectaculaire toenames. Misschien komt dat doordat ze nu van de moedermelk af zijn. Ik vermoed echter dat het komt doordat ze de afgelopen week extreem actief zijn geweest en dus veel energie meteen verbranden. Opvallend: de beide Zwartjes lopen wat in qua groei. Die krijgen nu ook wat meer lef en zijn wat minder op de achtergrond.
Het is lang goed gegaan maar vanochtend ontdekte ik toch dat een van de kittens pieste in de pot van mijn ficus. Waarschijnlijk mijn eigen schuld: ik had aarde nat gemaakt (omdat het nogal stoof als ze in de pot hun spelletjes speelden) maar dachten ze misschien: de grond is toch al nat, dan kan ik ‘m nog wel wat natter maken… Ik heb nu maar de pot ergens anders neergezet.
Morgenochtend begint de grote uittocht: dan komt Sandy haar Zwartje ophalen. Volgende week woensdag komt Anna voor Moos.
Toen ik opgehouden was met bijvoeren kregen de kittens de neiging in mijn benen te klimmen. Het idee zal wel geweest zijn: als hij onze voerbakjes niet meer vult vanuit een kommetje melk gaan we zelf op zoek naar dat kommetje melk. Inmiddels weten ze wel dat het zo niet werkt en zijn de meesten ermee opgehouden. Alleen de Rooie doet het nog en heeft de klimkunst inmiddels goed onder de knie: binnen een paar seconden zit-ie op mijn schouder. Hij doet het vooral wanneer ik bij het aanrecht sta, want dat is nu zijn doel geworden. Hij heeft allang door dat dat een plek is waar dingen met eten gebeuren en wil er dus graag op. Via het handdoekrekje omhoog klimmen lukt nog niet goed, dus dan maar via het baasje… Dat is natuurlijk niet de bedoeling dus ik ben inmiddels begonnen het te ontmoedigen: dus als-ie ter hoogte van je knie is hem snel van je been afgrissen en terugzetten op de grond. Nu is het afwachten hoe snel hij door heeft dat deze weg naar het aanrecht niet werkt!
Mark en Emma hebben de kittens die naar hun gaan een nieuwe naam gegeven: de Rooie heet nu Cooper en Schildpadje heet Loki. Mooie aparte namen!
Zo gaat het als het bedtijd is voor de kittens (lees: ik ben al dat heen en weer gehol wel weer zat voor vandaag!)
De kittens waren vanochtend drukker dan ik ze ooit had meegemaakt. Misschien kwam het door de afwezigheid van Maartje of misschien is het gewoon doordat ze steeds meer energie krijgen. Je merkt nu ze op deze leeftijd wel het verschil met een nestje van 3, 4 kittens!
Net toen ze uitgeraasd kwam mijn zusje op bezoek met 2 kleinkinderen. Daar waren ze toch wel van onder de indruk (ik denk dat de hoge kinderstemmen voor hen klinken als alarmsignalen). Eerst vluchtten ze naar boven maar later kwamen de nieuwsgierigsten weer kijken wat er gebeurde. Schildpadje liet zich zelfs even aaien.
Toen de kinderdrukte weg was, hadden ze opeens weer alle lef van de wereld maar nu liggen ze dan eindelijk uit te puffen (zie foto).
Vandaag is Maartje weggegaan. Het ging best goed. Voor Diny kwam om de familie op te halen (kittens voor de eerste enting; Maartje voor de sterilisatie) had ik de kittens in reismandjes gedaan, Maartje zat daarbij bovenaan de trap toe te kijken en vond het blijkbaar wel goed. Alleen toen ze zelf in een mandje moest, stribbelde ze flink tegen (maar dat doen wel meer katten).
Inmiddels zijn de kittens weer terug. Na terugkomst hebben ze even lekker uitgeraasd en nu zitten er 3 bij mij op schoot en ligt de rest ergens anders voor pampus. Missen ze mams? Totààl niet! Wat dat betreft werkt het bij katten totaal anders dan bij mensen.
Voordeel van dat Maartje weg is, is trouwens wel dat ik mijn eigen katten nu ook weer in de kamer kan laten als de kittens er zijn. Of ze het prettig vinden met die indringers in hun territorium is een tweede maar ze hoeven zich in ieder geval niet meer buitengesloten te voelen. Ik verwacht dat mijn oudste kat op den duur vanaf de tafel hooghartig zal gaan liggen toekijken naar het kittengedoe. Mijn jongste kat zal waarschijnlijk gewoon zijn gang gaan, af en toe blazend of een mep uitdelend als een kitten te opdringerig wordt. Dat is dan ook weer leerschool voor de kittens.
Inmiddels hebben Moos en Witvoetje kennisgemaakt met mijn jongste kat. Erg hartelijk was het niet en van de weersomstuit gingen ze tegen elkààr een hoge rug opzetten.
Morgen krijgen de kittens hun eerste enting bij de dierenarts van het asiel. Maartje gaat dan ook mee om gesteriliseerd te worden en gaat vandaaruit naar haar nieuwe eigenaar José (en naar haar nieuwe vrijheid!). Dat wordt dus een dubbel afscheid: voor mij van Maartje en – wat belangrijker is – voor Maartje van haar jongen. Ik blijf dit altijd heel vervelend en onrechtvaardig vinden maar het moet toch gebeuren. Troost is dat Maartje over een paar weken helemaal opgaat in haar nieuwe bestaan en nauwelijks nog weet heeft dat ze ooit jongen gehad heeft (tenminste dat idee had ik bij mijn eigen katten toen hun jongen de deur uit waren). Troost is ook dat ze een goed onderdak heeft gekregen en een fijn leven tegemoet gaat!
PS: Het is natuurlijk ook een afscheid van de kittens van hun moeder maar mijn ervaring is dat die nauwelijks merken dat hun moeder weg is…
Vanavond lag opeens de hele familie bij Maartje te drinken. Dat had ik al zeker een week niet meer gezien. Ik denk trouwens niet dat ze nog veel melk heeft. Maar het is een soort galgenmaal voor de kittens dus.
Een van mijn eigen katten had vannacht blijkbaar een koolmeesje gevangen en ergens in een hoek van de kamer gedropt. Daar waren de kittens vanmiddag opeens mee aan het spelen. Moeder Maartje zat tevreden toe te kijken maar ik was er niet zo blij mee (zo’n beest heeft meestal wormen en wie weet wat voor overdraagbare ziektes nog meer). Gelukkig was het beestje nog niet aan stukken gescheurd en kon ik het op tijd (onder veel protesterend gegrom) afpakken.
Gisteravond waren die lieve schootkatjes van de foto hierboven samen met een van de Zwartjes aan het oefenen met intimidatiegedrag (jammer genoeg heb ik er geen filmpje van). Picture this: drie hoge ruggen, drie dikke staarten, ze staan dan alle drie zijwaarts naar elkaar toegekeerd (dus zo breed mogelijk), op hun tenen (dus zo lang mogelijk) in een kringetje. Dan maken ze sprongetjes met alle vier hun poten tegelijk waardoor het een soort dansje wordt. Ok, op andere katten en honden zal het er wel imponerend uitzien, maar ik vind het toch onweerstaanbaar komisch! Als het me lukt zal ik het de volgende keer proberen op te nemen.
Vrijdag weegdag:
Moos heeft het ‘m gelapt: eerst de lichtste van het nest, nu de zwaarste! Ze zijn trouwens allemaal behoorlijk aangekomen. Misschien komt het omdat ze nu volledig omgeschakeld zijn naar vast voer (Maartje heeft nog wel melk maar ik zie nog maar zelden een kitten dat bij haar aan het drinken is).
De doos van de ventilator heeft een goede bestemming gevonden! Ook andere dozen zijn de laatste dagen erg in trek.
50 dagen heb ik die doerakken alweer. De tijd vliegt! Het einde komt nu in zicht: vier kittens en ook moeder hebben nu een bestemming en Diny heeft al gegadigden voor de overige twee. Volgende week krijgen ze hun eerste enting en als alles verder goed is begint de week erop de grote leegloop… Dat gaat meestal heel snel maar in ieder geval blijven Schildpadje en de Rooie nog een paar weken extra en dat vind ik wel prettig.
Diny bracht gisteren een extra ventilator. Ze had er 4 gekregen van een van de aardige mensen die er op deze wereld rondlopen en ik mocht er ook een. De volgende hittegolf kan ik dus met verdubbelde kracht te lijf gaan!
De Rooie heeft het montageproces met veel aandacht gevolgd en geniet nu na gedane arbeid van welverdiende rust.
Nog meer rust. Geen interesse in de Tour de France maar wel lekker weer bij het baasje op schoot.