De kittens hebben hoge verwachtingen van me. Iedere keer als ik de kamer binnenkom, komen ze meteen uit het mandje en rennen luid piepend naar me toe. Als ik geen melk bij me heb, blijven ze piepen, draaien om mijn benen heen en lopen heen en weer naar de lege bakjes… Eind van het liedje is dan meestal dat moeder een roepende mauw laat horen en dat de hele familie zich op haar tepels stort.

Het ronde mandje lijkt trouwens hun vaste slaapplek geworden. Daar passen ze precies in met zijn zessen. Dat moeder er niet meer bij past zal ze een zorg wezen… En moeder lijkt dat zelf ook geen probleem te vinden.

Schildpadje lijkt een beetje de einzelganger van het stel.Die is vaak in d’r eentje ergens mee bezig, komt als laatste aan als ik met melk kom, enz.

De Rooie is het meest een mensenkat (lijkt het). Die vindt het wel fijn om op schoot te zitten en zit vaak op mijn voeten.

Bijdehantje is… nou ja, bijdehant. Die voert de rij aan als ik binnenkom (loopt dan ook echt hard) en houdt ook in de gaten waar moeder mee bezig is.

Van de twee Zwartjes heb ik geen duidelijk beeld. Ze zijn vaak met elkaar aan het spelen (ook wel met de anderen) en kunnen je heel lief vragend aankijken met hun mooie grote ogen (zie foto).

Witvoetje hoort ook bij het zwarte legioen en ook over haar kan ik weinig zeggen. Soms als het dringen is om de voerbakjes wil ze per se bij een bakje dat al bezet is terwijl pal naast haar nog een onbezet bakje staat. Dus misschien wordt het zo’n grappig-domme, lievige kat.

Een van de Zwartjes speelde vandaag even met een balletje (een tikje met de poot geven, erachteraan en weer een tikje met de poot; ‘voetballen’ dus). Bijdehantje zag het en probeerde het ook. Gokje: over 2 dagen zitten ze allemaal achter alles aan wat beweegt!