Vandaag gaat Witnekje de deur uit en dan zit het er weer op! Ik had me dit nestje heel makkelijk voorgesteld: toen ze binnenkwamen waren ze 2 weken oud, dus nog niet mensenschuw en de moeder was erbij, dus met de voeding zat het ook wel goed. Maar ik had er niet op gerekend dat de moeder zo afwijzend ten opzichte van mij zou blijven. Op de een of andere manier werkte dat ook door naar de kittens. Ze waren als ze een beetje slaperig waren niet bang voor mij en lieten zich dan graag aaien, maar als ze goed wakker en speels waren, vluchtten ze het liefst van me weg. Vooral mijn handen vonden ze dan eng.

Het ging pas beter toen de moederpoes er niet meer bij was. Toen zag ik iedere dag het vluchtgedrag een stukje minder worden. Vooral de afgelopen week kwamen ze steeds vaker bij me op schoot om warmte en aandacht. En nu Witnekje een paar dagen met mij alleen is kan ik ‘m zelfs roepen en dan komt-ie!

Benieuwd of hij ook wat uit zijn schulp komt als hij vanavond opgehaald wordt (daar is hij net wel of net niet aan toe).

Het contact met mijn oude kat gaat ook goed: ze snuffelen aan elkaar, eten uit dezelfde bak en af en toe begint het oudje rare, speelse sprongen te maken. Ik denk dat daar iets van moederinstinct boven komt drijven. Bij mijn volgende nestje zal ik eens kijken wat ik daar mee doen kan.

Van mijn jonge kat kreeg Witnekje trouwens vanochtend een ontzettende mep: die vorm van contact was dus minder…

Soms is Witnekje te snel voor de foto…

Meneer komt nu in de fase dat alles onderzocht moet worden (en er aansluitend een puinhoop van maakt, dus hier ga ik maar even ingrijpen).