Koetje is onze spring-in-het-veld en daardoor ook het ongrijpbaarste. Maar die laat zich nu ook op schoot nemen. Toen ik haar gisteren oppakte, merkte ik al dat ze heel ontspannen in mijn hand bleef liggen (daarvoor ging haar hartje als een gek tekeer).

Nog maar eens een stilleven met slapende katten.

De socialisatie gaat echt goed: als ze hun gekke 5 minuten hebben is er natuurlijk geen land mee te bezeilen, maar daarbuiten kun je rustig maar ze toelopen en ze oppakken. Ze reageren ook als je ze roept (niet dat ze dan komen…) en gaan ze gewoon vlak bij je liggen slapen.

Dat is wel heel anders dan drie dagen geleden!