Zo’n twee weken nadat de laatste kittens van het eerste 2019-nestje vertrokken waren kreeg ik een appje van Diny dat ze een schuwe zwervende moederpoes met vier kittens aan het vangen was en of ik die onderdak kon bieden. Een dag later kwam ze aan met een mooie grotendeels witte moederkat en drie kittens. Het vierde kitten was nog zoek: moeder had in de gaten had dat de plek van haar nest (een nauwe ruimte achter een schutting) niet meer veilig was en was met de jongen aan het slepen gegaan… Dus daar moest Diny, samen met de mensen uit de buurt die het nestje ontdekt hadden, de volgende dag nog eens achteraan. Dat werd een hele kruippartij onder natte struiken maar gelukkig werd het kitten wel gevonden: iemand had een soort egelopvang met allerlei verstopplekjes in de tuin gemaakt en daar had het kitten ook een toevlucht gevonden!

Het nestje was wel heel anders dan het vorige. De moederpoes was een heel zachtaardig beest, maar toonde daarentegen niet veel zorgzaam gedrag naar de kittens toe (dus totaal het tegenovergestelde van de vorige moederpoes). De kittens waren uiteraard erg schuw, dus dat was ook weer even wennen voor mij!
Na een paar dagen kwamen de verschillen tussen de kittens naar voren. Met de klok mee: Witje was nieuwsgierig en niet erg bang dus die kwam wel aan mijn vingers snuffelen en liet zich ook een beetje aaien. Oogje was ook nieuwsgierig maar wel erg bang, dus keek wel wat Witje uitvoerde, maar bleef altijd wat op de achtergrond. Lapje was het kitten dat zich zo moeilijk had laten vangen (eigenlijk was het geen lapjeskat maar een cypertje met rood erin). Ze was niet nieuwsgierig maar ook niet bang, dus die kwam niet naar mij toe maar als ik naar haar toe kwam begon ze wel meteen te blazen (het is moeilijk voor te stellen dat zo’n klein lief poesje zoveel onvervalste haat kan uitstralen -;). Siepie was niet nieuwsgierig en erg bang, dus daar was eigenlijk geen enkele grip op te krijgen (als ik aan de ene kant van de kamer zat, zat hij aan de andere kant). Bovendien was het een ontzettend moederskindje: daar zocht-ie het meest zijn aandacht.

Met elkaar konden de kittens het prima vinden maar erg toeschietelijk naar mensen werden ze niet erg. Witje was geen probleem en ook Oogje durfde steeds makkelijker bij me te komen, maar Lapje en Siepie bleven afstandelijk. Toen ze bij me kwamen begonnen ze net zelfstandig te eten en ik heb het idee dat die fase ook net de periode is waarin ze angst voor vreemde dingen (zoals mensen) gaan ontwikkelen. Had ik ze één week eerder gehad dan waren ze veel makkelijker geweest… (denk ik).

Een ander probleem was zindelijkheid. Ze hadden al te lang in de vrije natuur geleefd om zomaar het concept ‘bak’ op te pakken, dus poepten en piesten ze in alle hoeken en gaten. We losten het op door populaire poep- en piesplekken ontoegankelijk te maken en veel bakken neer te zetten. Dat werkte wonderwel!

Uiteindelijk besloot Diny dat het beter was twee van de kittens elders onder te brengen om ze beter aan mensen te laten wennen. Lapje en Oogje kregen daarom een ander tijdelijk thuis. Niet veel later ging de moeder ging naar het asiel om gesteriliseerd en herplaatst te worden en bleven dus alleen Witje en Siepie over.

In de nieuwe situatie veranderde moederskindje Siepie stapje bij beetje zijn gedrag. Hij ging er minder gauw vandoor als ik hem benaderde, liet zich aaien en begon dan zelfs te spinnen!
Op een avond toen ik met Witje op schoot tv aan het kijken was, klom hij zelfs op de bank om er gezellig bij te komen liggen!

De volgende die de deur uitging was Witje. Die ging naar een gezin met kinderen en huisdieren. Daar zou ze zeker op haar plaats zijn! Uiteraard wel zielig voor Siepie die de volgende ochtend dan ook luidkeels zat te mauwen, maar er was gelukkig geen terugval in gedrag. Hij vertrouwde me nu helemaal, kwam uit zichzelf naar me toe en werd ook min of meer vriendjes met mijn oude kat.

Ook voor hem kwam er een nieuwe eigenaar. Bij de overdracht was hij nog wel erg bang (en zocht zijn veiligheid door tegen me aan te kruipen en zijn kopje in mijn handen te verbergen; heel aandoenlijk…) maar ik had er alle vertrouwen in dat hij binnen de kortste keren uit zijn schulp zou kruipen en zich in zijn nieuwe huis op zijn plek zou voelen!

Deze foto kreeg ik aan het eind van het jaar: Witje en Oogje in de kerstboom! Het bleek dat het gezin dat Witje had genomen daarmee zo in hun sas was dat ze ook Siepie er wel bij gewild hadden. Maar die was inmiddels al onderdak. Voor Oogje – die destijds samen met Lapje naar het andere gastgezin gegaan was – was toen nog geen nieuwe eigenaar gevonden, dus die werd onverwacht toch nog herenigd met haar zusje! Eind goed al goed dus!!!