Eind april 2019 kreeg ik de zorg over een mooie drachtige roodwitte kat die zwervend in Eefde was aangetroffen. Het was een forse madam en beslist geen katje om zonder handschoenen aan te pakken: een paar seconden werd je getolereerd maar dan kreeg je meteen een flinke klap! Die uitvallen heeft ze gehouden tot ze bij me weg ging, maar we leerden wel met elkaar om te gaan: ik lette er goed op dat ik geen onverwachte handbewegingen maakte en zij had na een paar weken zoveel vertrouwen in me dat ze alleen nog maar sloeg met haar nagels ingetrokken (geloof me: dat maakt verschil!). Bij haar komst ontdekten we meteen een flinke wond op haar kop: waarschijnlijk een of andere huidaandoening maar wat precies is nooit duidelijk geworden. Die moest behandeld worden met zalf en gelukkig liet ze het toe als ik dat erop smeerde. Het beterde echter pas kort voordat ze bij me wegging.

De weken verstreken zonder dat er veel schot in de zwangerschap kwam. Diny begon er zelfs aan te twijfelen: de kat werd wel wat dikker maar dat kon ook komen doordat ze nu goed te eten kreeg. Eindelijk, op 25 mei, gebeurde er wat: toen ik ’s ochtends bij haar boven kwam zat ze luidkeels spinnend in een kartonnen doos die ik voor haar had klaargezet maar waar ze al die weken totaal niet naar had omgekeken. Blijkbaar had ze ineens nestdrang gekregen!

Een dik uur later was het eerste jong er al: een roodwit gevalletje, net als zijzelf. Maar ze was ermee verhuisd van de doos naar het veel te kleine hokje onder de krabpaal… Gelukkig accepteerde ze dat ik het kitten naar de doos verplaatste. Toen ik twee uur later weer kwam kijken waren er nog twee kittens bijgekomen: ook met rood erin, maar grotendeels wit. Alle drie lagen ze tevreden aan de tepel terwijl moeder ze schoon likte. Zo te zien was dat het.

De verzorging van dit nestje was supergemakkelijk. Voor mij tenminste. Moeder was er maar druk mee. Ze was heel liefdevol en zorgzaam naar de jongen toe. Dat ik af en toe kwam kijken en de jongen wat aaide, vond ze totaal niet erg.

Probleem was alleen de ontzettende hittegolf die begon toen de kittens een paar weken oud waren (dit was de zomer waarin Warnsveld het nationale hitterecord kwijtraakte). De kittens leken er redelijk tegen bestand maar moeder lag compleet op apegapen. Ik loste het op door ’s nachts de hele familie naar het halletje bij de voordeur te verplaatsen (dat was de koelste plek in huis: ’s nachts ‘slechts’ 25 graden). In de kattenkamer zette ik dan alles tegen elkaar open zodat het daar ’s ochtends tot 22 graden afgekoeld was.

De kittens waren ondertussen helemaal aan me verwend. Als ik bij ze binnenkwam stoven ze meteen op me af en begonnen in mijn benen te klimmen (fijn zo’n teken van aanhankelijkheid😉).

Twee van de kittens beleefden hun eerste grote avontuur toen ze meemochten naar Sutfene, het verzorgingshuis waar Diny ieder jaar een praatje houdt over de kittenopvang. Het hoogtepunt is natuurlijk dat we met de kittens de zaal doorgaan en de oudjes (die natuurlijk vaak zelf huisdieren gehad hebben) ze mogen aaien. Dat is steeds een ontroerend moment!

Toen de kittens zelf begonnen te eten werden ze uiteraard steeds minder afhankelijk van de moeder. Die nam zelf ook wat afstand en gaf ook aan dat ze (na 12 weken) eindelijk weleens de kattenkamer uit wilde. Dus werd het tijd haar naar het asiel te brengen zodat ze gesteriliseerd kon worden en er een nieuwe eigenaar voor haar gezocht kon worden. Altijd een vervelend moment…

Toen de moeder weg was hoefden de kittens ook niet meer op de kattenkamer te blijven maar konden ze vrij beneden rondlopen. Dat is voor hen wel prettig: ze kunnen meer rondrennen, spelletjes spelen en dingen ontdekken. Voor mij is het makkelijk omdat ik dan gewoon mijn dagelijkse dingen kan doen.

Een week na het vertrek van de moeder kwam de eerste kijker. Die was meteen verkocht en dus vertrok ook het eerste kitten.

Met het overgebleven tweetal beleefde ik nog een leuke twee weken (ze waren nu al zo zelfstandig dat ze geen extra verzorging meer nodig hadden; het waren gewoon vrolijke grappenmakers). Toen kwamen ook voor hen kijkers. En ook die waren natuurlijk gelijk verkocht: ze namen ze allebei!

Helaas hoorde ik een paar weken terug dat een van dat laatste tweetal te ver op avontuur was gegaan en op de grote weg was doodgereden…